A miña letra preferida é o H.
O h que protexe a cabeza do meu nome como un helmo; que me achega á herdanza da Humanidade e dos seus hábitos.
O h da humildade, que se eleva desde o humus ó helicóptero; a letra muda de aparencia inútil que rezuma aristocracia ortográfica; a letra da hipotenusa, da hipérbole e do hálito.
El é quen me permite vivir nun habitáculo, ter o cerebro organizado en hemisferios, reformular hipóteses, compoñer hendecasílabos, falar de heraldos, ocupar hemiciclos e mesmo ser herética.
El fíxome hipertensa e hipocondríaca, e agora mesmo tenme hipotecada e, aínda así, anímame a practicar a hospitalidade.
Pero tamén amo o h do horto, da herba, das hedras, das hortensias, dos harmonios, dos himnos, da habilidade, das habelencias e o humor.
O h de habitar e berrar ¡hurra!
O que inicia as mellores fabulacións do mundo co seu “Había unha vez…”
tirardofio 
Lindas, as suas palavras. Obrigada.
Grazas polo contacto, amiga.
Habilito hoxe este teu novo honorable habitáculo con humor, iso si, sen hipotecas, para habitualmente volver a el ;D
Sexas benvida, amiga, unha das máis antigas das virtuais no feis. Espero aprender axiña a manexar isto con máis soltura e a poder ter máis dun mega de conexión, que polo de agora non me dá ninguén. Unha aperta grande.