Quen busca impenitente os derradeiros cogumelos de cada outono ve podrecer un bosque que vai entrando, pouquiño a pouco, na morte irremediable, pero salvífica e purificadora, na desaparición preñada de esperanzas porque esterca nova vida. Aínda que é o momento que elixen os paxaros e os insectos para calar soñando primaveras, a morte outonega conta co delicioso son das xa efémeras follas e vén perfumada de perezosas seivas e chea de sabores exquisitos. Ninguén mirando a fraga outonal faría un canto de tristeza permanente. Da podredume evidente para os sentidos, axiña se verán os novos froitos. Por iso é doado comprender que tal destrucción forma parte dun ciclo indispensable para a vida. Que só hai que agardar.
CASULO DE MILLO
tirardofio 
Supérame. Profe!
É bo crelo así. Esta foi a confusión de Rosalía que cría que a natureza permanece e a persoa morre. As persoas tamén permanecemos transformadas. Aperta.